received a new bone nut and bridgebone.
where the prefixes S.R.C. behind the company name attests.
nieuwe topkam en brugbeentje. Wat een verschil in geluid!
Close up van het nieuwe brugbeentje en het fretwerk.
een laat 60-er jaren begin zeventiger jaren exemplaar.
Een gitaar die weer in oude luister is teruggebracht.
Wellicht wel erg veel werk voor zo'n gitaar maar ik
laat dan vaak de klank van zo'n instrument de door-
slag geven en die was veelbelovend.
Los van de klank die er eigenlijk al was, zijn er mooie
details te bewonderen aan deze gitaar. Een fraaie rozet.
Als je dan vaak met Spaanse gitaren te maken krijgt,
weet je de specifieke bouwkenmerken ook meteen te
plaatsen. Zo is lijkt de typische punt in de bracing hier
direct te verwijzen naar de manier waarop Manuel
Adalid werkt aan de higher end Esteve gitaren.
Een luxere bedekking van het snarenblok lijkt een beetje
overbodig maar dit hardere materiaal voorkomt wel groeven
in het hout van de kam na langdurig en intensief gebruik.
De hoek van de hals ten opzichte van de klankkast is na verloop
van tijd ook dusdanig dat de speelactie onmogelijk wordt, doordat
de hals wat naar voren is gekomen. Het aanlopen van de snaren
vanaf de 12e fret wijst daar vaak al op. Alle frets eruit, uit-
vlakken naar de kop toe verandert de hoek van de hals ten
opzichte van de kast voldoende om alles weer correct te
krijgen en nieuwe frets zijn na het vele spelen geen
overbodige luxe.
Mooie kwaliteit hout voor de achter- en zijkanten
maar geen palissander wat men wellicht zou verwachten.
Daarentegen wel weer een luxe scheidingsstrip tussen
de twee helften van het achterblad.
De min of meer "geschaduwde " hak van deze gitaar
was in feite een must omdat de hak blijkbaar schade
had opgelopen in het gebruik en een mogelijke val.
Een en ander is opnieuw verlijmd en stevig voor
jaren toekomstig speelplezier.
Ook de rozet moest gestabiliseerd worden maar daar
is na verlijming geen cosmetische operatie meer aan
gewaagd. Hoort ook een beetje bij de geschiedenis
van deze gitaar.
Een wat meer ongebruikelijke kopvorm, overigens wel thuis
te brengen bij de duurdere modellen. Gelukkig kan veel terug-
gehaald worden door de site van Ton Bogaard te raadplegen:
https://guitarrasvalencia.wordpress.com
De hak die nu weer geheel stabiel is.
Het label met de hals naar rechts wijzend geeft een
tijdperk aan. Dan is internet toch een schatkamer voor
dit soort informatie: In elk geval van voor 1973.
De net wat luxere mechanieken en een topkam waarvan
de groeven uiteraard op de juiste diepte zijn gemaakt.
De rozet met zoals vermeld de beschadiging onderin.
Wel mooi van kleur ten opzichte van het bovenblad
Alles ziet er weer correct uit met een prettige
bespeelbaarheid.
De kopfineer is hier al weer aangepakt. Zo te
zien zelfs Brasiliaans palissander.
Toch eens even klikken op de foto om de
fraaie rozet nader te kunnen bestuderen.
De inleg in de zijkanten verraadt ook wel dat
de gitaar zich in een ander echelon bevindt.
