Een mooie Hiroshi Tamura gitaar uit 1972.
Het is een P50 model. De Japanners voerden dit soort
model aanduidingen n.a.v. de prijzen die ze destijds
(jaren zeventig) vroegen voor hun producten. Dit was
toen een dure gitaar want de koers van de Yen
devalueerde nogal in de zeventiger jaren. Maar
ik heb deze gitaar niet gekocht bij wijze van inves-
tering. Het geluid sprak me aan. De gebroeders
Tamura werkten samen gedurende de 60-er, zeven-
tiger en tachtiger jaren. Niet meer in leven en ook
geen opvolgers betekende helaas een beetje
verdwijnen in een soort obscuriteit terwijl hun aanzien
niet voor Kohno of Orozco hoefde onder te doen.
Destijds 50.000 Yen. Nu 700 Euro. VERKOCHT
Een fraai en fijngenerfd bovenblad dat echter wel zijn sporen
heeft meegekregen van het intensieve bespelen maar ook een
beetje vanwege een ruwe behandeling. Massief ceder boven-
blad en een ebben toets met verrassenderwijs een plastic
topkam. Die is natuurlijk vervangen door een benen kammetje
evenals het brugbeentje. De schaal is 655 mm en de gitaar
is uitgevoerd met een waaiervormige bracing van 7 latjes
inclusief twee sluitribben in de oude Antonio de
Torres traditie.
Het achterblad is gelamineerd uitgevoerd evenals de zijkanten.
Vaak wordt dit als inferieur aangemerkt maar bedenk daarbij wel
dat veel 19e eeuwse Franse gitaren ook zo werden uitgevoerd.
Een zachtere houtsoort aan de binnenkant tegen de hardere
buitenlaag. Maar vaak ook palissander op palissander wat bij
overzeese export veel stabieler blijkt te zijn. En zelfs tegen-
woordig zijn de Clase 1A concertgitaren van Jose Ramirez nog
van gefineerde zijkanten voorzien. Het lijm en constructiewerk
aan de binnenkant van de Tamura is onberispelijk!
Een palissander brug waarbij de hoogste snaren hier
nog met een simpele blouse knoop als snaarhouder
zijn vastgezet. Inmiddels is deze brug voor wat betreft
de drie hoogste snaren van een string saver voorzien
om een betere hoek over het kambeentje te verwe-
zenlijken maar eigenlijk niet nodig.
Een smaakvolle kop maar wel met een afwijkende
afstand tussen de verschillende stemknoppen en hun
assen: 38 mm in plaats van de gebruikelijke 35 mm.
Niet te krijgen al maakte de Spaanse fabrikant Fustero
deze wel op aanvraag. Helaas bestaat dat atelier niet meer.
Goede mechanieken, doorgezaagd en van een messing
plaatje voorzien. zorgden voor een prima oplossing.
De firma Rubner maakt overigens op verzoek wel
mechanieken met een afwijkende "spacing".
Op de duurste Tamura modellen is een ebben
verstevigingsstrip te vinden in de hals. Hier dus
niet maar na bijna 50 jaar is de hals nog steeds
recht. Het geluid van deze gitaar is vergelijk-
baar met de Kohno modellen: Een mooie stevige
bas gecombineerd met een rijk en mooi rond
hoog. Dat alles in goede balans. Wellicht dat de
gitaar wat aan een specifiek geluid mist maar dat
is persoonlijk en soms ook alleen voorbehouden
aan de topmodellen van de grote bouwers.
Op deze foto is de oplossing te zien die ik bedacht
heb om de 38 mm afstand tussen de stemknoppen
op te vangen: Een messing plaatje ertussen na de
standaard mechanieken van 35 mm te hebben
doorgezaagd. En de vrijheid om een kwalitatief
goed en geschikt mechaniek uit te zoeken.
